Κορίτσια ορφανά, κορίτσια από διαλυμένες ή ακατάλληλες οικογένειες, κορίτσια κακοποιημένα. Οι αιτίες που μία ανήλικη καταλήγει σε μια δομή φιλοξενίας είναι πολλές και μέσα σε μια τέτοια μας βάζει το La Mif, η νέα ταινία του Ελβετού Fred Baillif.
Αυτή η υποχρεωτική συγκατοίκηση τόσων διαφορετικών και εύθραυστων χαρακτήρων δημιουργεί μια είδους οικογένεια, τόσο διαφορετική όσο και όμοια με μια παραδοσιακή. Αγάπες και τσακωμοί είναι στο καθημερινό πρόγραμμα, με τους κοινωνικούς λειτουργούς να προσπαθούν να διατηρήσουν μία τάξη και μια ήρεμη νέα πραγματικότητα.
Με σημείο έναρξης ένα ανεπίτρεπτο συμβάν, στο οποίο η ιστορία επιστρέφει ανά διαστήματα χρησιμοποιώντας το ως άτυπο συνδετικό κρίκο, το La Mif αναπτύσσεται σε κεφάλαια, με το καθένα να ρίχνει -λίγο- περισσότερο βάρος σε κάθε κορίτσι ξεχωριστά, αποκαλύπτοντας λίγες πληροφορίες για τις ζωές τους πριν αλλά μέσα στη δομή.
Τα 100 λεπτά της ταινίας ακούγονται κάτι παραπάνω από αρκετά για να αποτυπωθεί η ζωή αυτών των κοριτσιών στη συγκεκριμένη δομή, παρ’ όλ’ αυτά το La Mif αποτυγχάνει παταγωδώς.
Ο Baillif ομολογουμένως μας έχει μια ενδιαφέρουσα συλλογή χαρακτήρων με ποικιλία ιστοριών όμως πηδάει με τέτοια ταχύτητα από τη μία στην άλλη που ουσιαστικά δεν γνωρίζουμε καμία.
Επιπλέον, έχει ξεχάσει να βάλει ένα επίκεντρο, είτε αυτό είναι μια υποπλοκή είτε κάποιο κορίτσι, είτε έναν από τους υπαλλήλους, από το οποίο να μπορεί ο θεατής να πιαστεί.
Για να είμαι ειλικρινής, επέλεξα να βάλω το La Mif στο φεστιβαλικό μου καλεντάρι γιατί ήλπιζα σε ένα νέο Short Term 12, όμως το αποτέλεσμα μοιάζει περισσότερο με βιαστική και κακομονταρισμένη κινηματογραφική περίληψη της πρώτης σεζόν κάποιου εφηβικού κλώνου του Orange is the New Black!
Αλέξανδρος Κυριαζής
