Η Herra είναι μια νεαρή Τσέχα φοιτήτρια οικονομικών, απογοητευμένη από τη ζωή της και τους άνδρες. Γνωρίζει τον Nazir, ένα γοητευτικό Αφγανό και χωρίς να το πολυσκεφτεί, μετακομίζει μαζί του στη Καμπούλ και τον παντρεύεται. Τα προβλήματα στον εγκλιματισμό της λόγω των διαφορετικών συνηθειών και παραδόσεων μοιάζουν να ξεπερνιούνται χάρη στην -μερικώς- προοδευτική οικογένεια του και την προσαρμοστικότητά της κοπέλας. Στη ζωή τους μπαίνει και ο Maad, ένα ιδιαίτερο και πανέξυπνο ορφανό που υιοθετούν. Κάποια πράγματα όμως δεν αλλάζουν…
Έχοντας δοκιμάσει τις δυνάμεις της και στο ντοκυμαντέρ και στην animated και live-action μυθοπλασία με ανάμεικτο βαθμό επιτυχίας, η Michaela Pavlátová συνεργάζεται με το στούντιο Gao Shan (Croc-Blanc) και μας δίνει μια ενδιαφέρουσα και σίγουρα άκρως επίκαιρη ταινία παραδοσιακού animation.
Βασισμένη (πολύ χαλαρά) στο μυθιστόρημα Frišta της δημοσιογράφου Petra Procházková, καταγράφει τη ζωή των γυναικών στο Αφγανιστάν την μετά-Ταλιμπάν περίοδο.
Παρότι υπάρχει ο κεντρικός χαρακτήρας της Herra, αυτή αποτελεί περισσότερο μια την αφορμή παρά το επίκεντρο της ταινίας, η οποία παρουσιάζει μεγάλο φάσμα της ζωής των γυναικών διαφόρων ηλικιών και θέσεων και στις συμπεριφορές των ανδρών απέναντί τους, είτε αυτοί είναι “προοδευτικοί” είτε πιο φανατικοί Ισλαμιστές.
Οι κανόνες σχετικά με τη συμπεριφορά τους εντός και εκτός σπιτιού, ειδικά αν μπροστά βρίσκεται κάποιος άλλος άνδρας, η θέση τους, τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις τους, οι ισλαμικές παραδόσεις και οι άγραφοι νόμοι, ακόμα και σε μια περίοδο σχετικά ελεύθερη για τη χώρα, όλα πέφτουν στο τραπέζι με μια σειρά υποϊστοριών που ουσιαστικά αποτελούν και τη καρδιά της ταινίας.
Ωστόσο το σενάριο δεν ακολουθεί καμία απ’ αυτές μέχρι την όποια λύση ή κατάληξή της και παράλληλα η απουσία μιας κεντρικής πλοκής που θα μπορούσε να λειτουργήσει ως μυθοπλαστικό θεμέλιο, πληγώνει το φιλμ, κάνοντάς το να μοιάζει ασύνδετο, τίποτα περισσότερο από μια συλλογή ατελών φεμινιστικών ιστοριών και μάλιστα δοσμένες μέσα από το πρίσμα μιας Ευρωπαίας, με ότι αυτό συνεπάγεται.
Σίγουρα τραγικά επίκαιρο λόγω της επαναφοράς των Ταλιμπάν στην εξουσία του Αφγανιστάν, όμως το Moje Slunce Mad δεν καταφέρνει να μας πει ούτε κάτι ολοκληρωμένο ούτε κάτι καινούριο, με το γοητευτικό animation του να είναι δυστυχώς το καλύτερο και πιο αξιοπρόσεκτο χαρακτηριστικό του.
Αλέξανδρος Κυριαζής
