Ο Jaakko έχει πολλαπλή σκλήρυνση σε προχωρημένο στάδιο, κάτι που τον έχει αφήσει καθηλωμένο σε καροτσάκι και τυφλό. Είναι υποχρεωτικά κλεισμένος όλη μέρα σπίτι του, με την καθημερινότητά του να περιορίζεται στις ειδήσεις που μαθαίνει από το κινητό, στα τηλεφωνήματα του πατέρα του και τις ειδοποιήσεις για να πάρει τα φάρμακά του.
Η πιο όμορφη ώρα της ημέρας του είναι όταν μιλάει με την Sirpa, μια γυναίκα που γνώρισε μέσω internet με παρόμοια προβλήματα υγείας που μένει σε γειτονική πόλη και έχουν αναπτύξει μία -κάτι παραπάνω από απλά- φιλική σχέση, όμως δεν έχουν ιδωθεί ποτέ.
Όταν μαθαίνει πως η κατάστασή της χειροτερεύει, παίρνει την απόφαση να τη επισκεφτεί. Για να φτάσει σπίτι της θα πρέπει να αλλάξει δύο ταξί και ένα τραίνο. Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι;
Πόσο ταλέντο, πόση καρδιά, πόση αγωνία μπορούν να χωρέσουν σε 80 λεπτά; Παρά τη μικρή του διάρκεια το Sokea Mies Joka ei Halunnut Nähdä Titanicia είναι ένας μικρός άθλος, καλλιτεχνικός και προσωπικός, με τον πρωταγωνιστή Petri Poikolainen να πάσχει όντως από πολλαπλή σκλήρυνση, η οποία του έχει προκαλέσει παράλυση και τύφλωση με τον σκηνοθέτη Teemu Nikki (Euthanizer) να ολοκληρώνει τα γυρίσματα όσο μπορεί πιο γρήγορα για να μη τον επιβαρύνει.
Η ταινία είναι ξεκάθαρα χωρισμένη σε δύο διακριτά κεφάλαια, με το πρώτο να μας παρουσιάζει τη δύσκολη ζωή του Jaakko μέσα στο σπίτι του, τη προσπάθεια να κρατήσει ζωντανή την επιθυμία του για ζωή, την ανεκπλήρωτη ανάγκη του για επαφή, τη θλίψη του όταν ακούει τους γείτονες να τον κουτσομπολεύουν. Τα τηλεφωνήματα με την Sirpa τον μεταμορφώνουν, παρά τα διαφορετικά κινηματογραφικά τους γούστα!
Ένα ποσό που κερδίζει σε τυχερό παιχνίδι του δίνει επιτέλους την ευκαιρία να συναντήσει την αγαπημένη του, και δεν τον ενδιαφέρει διόλου η δυσκολία του ταξιδιού του. Πόσο επικίνδυνο άλλωστε μπορεί να είναι να διανύσεις μια απόσταση μικρότερη των 70χλμ με τραίνο;
Όπως αποδεικνύεται πολύ, με το δεύτερο κεφάλαιο της ταινίας να μεταλλάσσεται σε πραγματικό θρίλερ και μπορεί να μην υπάρχει δράση με τη κλασσική έννοια του όρου, όμως η αγωνία είναι τόσο μεγάλη που σε καρφώνει στην άκρη του καθίσματος.
Ο δημιουργός Teemu Nikki φαίνεται να ξέρει καλά τη ζωή ενός ανθρώπου σε αυτή τη κατάσταση και την αποτυπώνει συγκλονιστικά.
Τα συναισθήματα εναλλάσσονται συνεχώς κι αν νομίζετε πως ο Jaakko είναι ένας άνδρας που κάθεται και κλαίει τη μοίρα του, κάνετε μεγάλο λάθος, με τις πινελιές χιούμορ να σπάνε κόκκαλα.
Εξαιρετική η δουλειά του και στη σκηνοθεσία, με το Sokea Mies Joka ei Halunnut Nähdä Titanicia να θυμίζει τεχνικά το Saul Fia, με τη κάμερα να είναι μονίμως καρφωμένη γύρω από το κεφάλι του πρωταγωνιστή και τα πάντα γύρω του να είναι τελείως θολά, επιτυγχάνοντας μια άτυπη εξομοίωση της όρασής του, χωρίς να “τυφλώνει” και τον θεατή.
Η επίσημη πρόταση της Φινλανδίας για τα προσεχή Όσκαρ είναι μια ταινία με τον τίτλο Compartment No. 6 που επίσης βρίσκεται στο πρόγραμμα του 62ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης όμως δυστυχώς δεν είναι διαθέσιμο για online προβολή. Λόγος που το αναφέρω είναι γιατί απλά εξεπλάγην τρομερά όταν είδα πως το Sokea Mies Joka ei Halunnut Nähdä Titanicia δεν ήταν η επιλογή της χώρας, με τη ταινία του Nikki να είναι ένα καθαρό διαμάντι πολλών καρατίων, μια ταινία που σε 80 λεπτά προσφέρει συγκινήσεις για κάθε μας συναίσθημα, χωρίς ίχνος μελούρας με έναν τεχνικό τομέα που θα ζήλευαν πολλοί. Μην το χάσετε…
Αλέξανδρος Κυριαζής
