Το όνομα του Jonathan Larson αποτελεί σημείο αναφοράς για τους θεατρόφιλους ανά τον κόσμο, και ιδίως για τους φίλους των μιούζικαλ. Και αυτό γιατί ο Larson υπήρξε ένας πρωτοπόρος δημιουργός στη θεατρική σκηνή, όπου μέσα από τα έργα του εξέλιξε το είδος των μιούζικαλ, εισάγοντας πολυσύνθετα σενάρια και αγγίζοντας κοινωνικά θέματα που δεν αποτελούσαν προηγουμένως συστατικά στο συγκεκριμένο είδος. Αντιπροσωπευτική δουλειά του το Rent (το οποίο έχει παρουσιαστεί και στην ελληνική σκηνή), με τον ίδιο όμως να μην προλαβαίνει ποτέ να δει την ολοκληρωτική επιτυχία που ακολούθησε, καθώς έφυγε από τη ζωή την παραμονή της επίσημης πρεμιέρας.
Στα της ταινίας τώρα, το Tick, Tick… Boom είναι μια βιογραφία στη συσκευασία ενός μιούζικαλ στο ύφος του ίδιου του Larson (και μουσικά και θεματικά), εστιάζοντας στην εποχή όπου ολοκλήρωνε το έργο Superbia, λίγο πριν κλείσει τα τριάντα του χρόνια. Αυτό το σύνθετο παζλ μεταξύ βιογραφίας, ψυχογραφήματος, μουσικής και χορού καλείται να συνθέσει ο Lin-Manuel Miranda.
Και εκ του αποτελέσματος κρίνεται καταλληλότατος, καθώς παρά το κινηματογραφικό σκηνοθετικό ντεμπούτο του αξιοποιεί το πλούσιο θεατρικό παρελθόν του στο Broadway, και στήνει άριστα ένα μιούζικαλ που μοιράζει ισορροπημένα τον χρόνο του ανάμεσα στα μουσικά και δραματουργικά μέρη, κρατώντας έναν εξαιρετικό αφηγηματικό ρυθμό και μεταδίδοντας μια άκρως feelgood διάθεση όπως οφείλει κάθε μιούζικαλ.
Και αν στο μουσικό μέρος το περιμέναμε καθώς οι συνθέσεις του Larson δημιουργούν μια διασκεδαστική piano rock opera με εμφανείς επιρροές από το κεφάτο ύφος των Billy Joel και Elton John, ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία έχουμε στο δραματικό μέρος. Με προσεγμένο σενάριο καταφέρνει να διεισδύσει σε μεγάλο βαθμό στην προσωπικότητα του Larson και να μεταδώσει την αγωνία κάθε δημιουργoύ, με μια εσωτερική ανάγκη για επιτυχία και αναγνώριση που ξεπερνάει τις υλικές ανταμοιβές, καθώς αποτελεί την επίτευξη ενός οράματος και την επιδίωξη ενός ονείρου κόντρα στη συνειδητοποίηση της ματαιότητας και την αναπόφευκτη θνητότητα.
Και όλα τα παραπάνω πιθανότατα δεν θα ήταν ίδια χωρίς τον απολαυστικό Andrew Garfield στον πρώτο ρόλο, ο οποίος με περίσσια άνεση και θεατρικό αέρα τραγουδάει, χορεύει, και γενικά ερμηνεύει με όλο του το σώμα και κάθε του έκφραση, φτιάχνοντας με σεβασμό και αγάπη έναν απόλυτα ολοκληρωμένο χαρακτήρα.
Μια από τις ευχάριστες εκπλήξεις αυτής της κινηματογραφικής χρονιάς.
Γιώργος Νυκταράκης
1.jpg)
