Ο Kenneth Branagh (Murder on the Orient Express) παραδίδει την πιο προσωπική του ταινία, η οποία ταυτόχρονα αποτελεί και μια από τις καλύτερες στη φιλμογραφίας του θεατρικού ηθοποιού και σκηνοθέτη.
Η ιστορία τοποθετείται στο Μπέλφαστ (πόλη γέννησης του Branagh) το 1969, εποχή αναζωπύρωσης της έχθρας ανάμεσα σε Καθολικούς και Προτεστάντες. Μέσα από τα μάτια του 9χρονου Μπάντι (Jude Hill), ο Branagh ενορχηστρώνει λιτά και περιεκτικά τον θρησκευτικό παραλογισμό που επικρατούσε (και επικρατεί σε διαφορετικά πλέον επίπεδα) στην πρωτεύουσα της Βόρειας Ιρλανδίας. Και είναι αυτή η αθώα παιδική ματιά που απογυμνώνει αυτόν τον παραλογισμό, με τον εμφύλιο ανάμεσα σε ιρλανδούς πολίτες για θρησκευτικές διαφορές να ακούγεται στα αυτιά ενός μικρού παιδιού σαν ένα ακαταλαβίστικο και αναίτιο ζήτημα. Δυστυχώς όχι σε όλους, με την πολύπαθη Ιρλανδία να ταλαιπωρείται αιώνες από ανούσιες θρησκευτικές διαφορές, εξαιτίας και της συμβολής των Άγγλων με σκοπό την οικονομική εκμετάλλευση της χώρας.
Όλο αυτό το ιστορικό πλαίσιο ο Branagh το αποτυπώνει με σεβασμό προς τους κατοίκους της πόλης, και στις θυσίες που έκαναν. Πολιτικά διατηρεί ουδέτερη αλλά όχι απολιτίκ στάση, τονίζοντας την ανάγκη για σύνεση, και στηρίζοντας μέσα από ορισμένες μετρημένες αλλά εξαιρετικά καλογραμμένες σεναριακά σκηνές που περικλείουν και την ουσία όλου του φιλμ, το αυτονόητο(;) της ανεξιθρησκία. Παράλληλα όμως δεν αναλώνεται σε ένα πολιτικό μανιφέστο καθώς μοιράζει τον χρόνο του στους πρωταγωνιστικούς χαρακτήρες του, δίνοντας αρκετές πιο ανάλαφρες και αυτοβιογραφικές στιγμές, κυρίως μέσα από τον νεαρό Jude Hill ο οποίος μεταδίδει με άνεση το χαμόγελο με την αθώα ενεργητικότητά του.
Όσον αφορά τους υπόλοιπους ηθοποιούς, οι Caitriona Balfe και Jamie Dornan δημιουργούν ένα καλοκουρδισμένο ζευγάρι στηρίζοντας τις πιο έντονες σκηνές και εκφράζοντας τις γονεϊκές αγωνίες τους για επιβίωση, και οι βετεράνοι Judi Dench και Ciaran Hinds με χαρακτηριστική θεατρική άνεση χαρίζουν τις πιο ζεστές και γλυκές στιγμές μαζί με τον κινηματογραφικό εγγονό τους.
Μια ταινία που δίνεται με πολλή αγάπη και σεβασμό προς τους κατοίκους του Μπέλφαστ, αλλά και γενικότερα προς όλη την Ιρλανδία, απευθυνόμενη σε όλους τους πολίτες της χώρας, χωρίς να τους διαχωρίζει λόγω καταγωγής ή θρησκείας, αφιερωμένη “σε αυτούς που επέμειναν και έμειναν, σε αυτούς που αναγκάστηκαν να φύγουν, και κυρίως, σε όλους όσους χάθηκαν” από αυτόν τον παράλογο θρησκευτικό εμφύλιο.
Γιώργος Νυκταράκης
