Διατηρώντας μια συνήθεια – ένδειξη κανονικότητας, έστω αν και κάθε χρονιά αυτή η κανονικότητα μοιάζει να ξεμακραίνει αντί να πλησιάζει, ακολουθούν οι 10+1 ταινίες που ξεχώρισα σε αυτή την κινηματογραφική χρονιά.
Μια χρονιά δύσκολη και κινηματογραφικά, καθώς οι πραγματικά καλές ταινίες βρίσκονταν αρκετά αραιά, και κυρίως μακριά από την Αμερική, με τον διεθνή κινηματογράφο να είναι αυτός που χαρακτηρίζεται από πολύ πιο φρέσκες ιδέες, καθώς η άλλη πλευρά του Ατλαντικού (στηριζόμενη πλέον γερά και στις διαδικτυακές πλατφόρμες) μοιάζει συχνά να αναλώνεται σε επαναλαμβανόμενες ταινίες περιτυλίγματος και όχι περιεχομένου.
10) Digger
8) Dune
6) Licorice Pizza
4) Drive My Car
Ο Τζώρτζης Γρηγοράκης συνδυάζοντας στοιχεία western και ελληνικής τραγωδίας παραδίδει μια καλοδουλεμένη ταινία αντίστασης απέναντι στη μηχανοποιημένη εξέλιξη και εκμετάλλευση. Τοποθετώντας στο επίκεντρο μια δυσλειτουργική σχέση πατέρα–γιου πετυχαίνει έντονη δραματικότητα, ενώ παράλληλα αναδεικνύει με φυσιολατρική προσέγγιση την αξία της ιδιοκτησίας που δίνει ταυτότητα στην ελληνική κοινωνία.
9) Luca
Η φετινή παραγωγή της Pixar έρχεται με καλοκαιρινό αέρα, γεμάτη αθωότητα και αναβίωση ξέγνοιαστων καλοκαιρινών αναμνήσεων. Και στη βάση της, μια φωνή υπεράσπισης της κάθε διαφορετικότητα που μένει κρυμμένη μπροστά στον εκφοβισμό, με αποτέλεσμα η υπεράσπισή της να απαιτεί επιπλέον θάρρος στον επικριτικό κόσμο που ζούμε.
Η φετινή παραγωγή της Pixar έρχεται με καλοκαιρινό αέρα, γεμάτη αθωότητα και αναβίωση ξέγνοιαστων καλοκαιρινών αναμνήσεων. Και στη βάση της, μια φωνή υπεράσπισης της κάθε διαφορετικότητα που μένει κρυμμένη μπροστά στον εκφοβισμό, με αποτέλεσμα η υπεράσπισή της να απαιτεί επιπλέον θάρρος στον επικριτικό κόσμο που ζούμε.
8) Dune
Το σαιξπηρικών διαστάσεων εγχείρημα του Denis Villeneuve αποτελεί την πιο εντυπωσιακή οπτικοακουστική sci fi εμπειρία της χρονιάς. Με πλούσιο σενάριο, επιβλητική ατμόσφαιρα και καθηλωτικά πλάνα, ο Καναδός δημιουργός διαχειρίζεται ένα πρωτοκλασάτο καστ χτίζοντας ένα ευφάνταστο σύμπαν που αναμένει συνέχεια.
7) The Power of the Dog
Ένα χαμηλών ρυθμών, ελεγειακό western χαρακτήρων, με δυναμικές ερμηνείες και μπροστάρη τον Benedict Cumberbatch. Η Jane Campion με ιδιαίτερη έμφαση στη λεπτομέρεια αποτυπώνει μια μεταβατική περίοδο της Αμερικής, με τους χαρακτήρες της να συμβολίζουν παρελθόν και μέλλον, είτε αγκομαχώντας να παραμείνουν αναλλοίωτοι, είτε πασχίζοντας να εξελιχθούν.
6) Licorice Pizza
O Paul Thomas Anderson, με την πιο ανάλαφρη διάθεση των τελευταίων ετών, παρουσιάζει μια ιστορία ενηλικίωσης δύο νεαρών παιδιών που ψάχνουν να βρουν τη θέση τους στην ευμετάβλητη δεκαετία του 70 στην Αμερική. Με μπόλικη νοσταλγία και αθώο ρομαντισμό, πετυχαίνει μια εξαιρετική αναπαράσταση εποχής και καθοδηγεί δύο υπέροχες και απόλυτα φυσικές ερμηνείες από τους πρωταγωνιστές του, με τον νεαρό Cooper Hoffman να συγκινεί αναδύοντας μέρος από το ταλέντο του πατέρα του.
5) tick, tick… Boom!
Μια βιογραφία σε συσκευασία ενός piano rock μιούζικαλ από τον θεατρικό Lin-Manuel Miranda. Feelgood διάθεση από τα κεφάτα τραγούδια, καλός αφηγηματικός ρυθμός, και ένας απολαυστικός Andrew Garfield ο οποίος με άνεση και θεατρικότητα ερμηνεύει με όλο του το σώμα και κάθε του έκφραση, φτιάχνοντας με σεβασμό και αγάπη έναν απόλυτα ολοκληρωμένο χαρακτήρα.
4) Drive My Car
Ο Ryusuke Hamaguchi εγκλωβίζει στην τραγική ιστορία του την εσωστρεφή κουλτούρα της ιαπωνικής κοινωνίας, παραδίδοντας ένα εναλλακτικό road movie, ταυτόχρονα λιτό και δαιδαλώδες. Ένα πένθιμο οδοιπορικό διαχείρισης πόνου, απώλειας, και τύψεων των επιζώντων, για όλα αυτά τα ανείπωτα συναισθήματα που μπορούν να αποκαλυφθούν μόνο μέσα από τις ιστορίες και τις δημιουργίες μας.
3) The Worst Person in the World
3) The Worst Person in the World
Ο Δανός Joachim Trier ολοκληρώνει την άτυπη ‘Τριλογία του Όσλο’, παρουσιάζοντας με λογοτεχνική αφήγηση κεφάλαια από τη ζωή της (έξοχης) πρωταγωνίστριάς του. Μέσα από στοχευμένες στιγμές δίνει τις καθημερινές αγωνίες κάθε νέας γυναίκας που αναζητά τη θέση της στον κόσμο (επαγγελματικά, ερωτικά, υπαρξιακά), με τα εύπλαστα τελικά προσωπικά ‘θέλω’ να καθορίζονται από την εκάστοτε ανθρώπινη αλληλεπίδραση.
2) Parallel Mothers
2) Parallel Mothers
Ο Pedro Almodovar σε μια από τις πιο ώριμες δημιουργίες του εξετάζει πολύπλευρα, αλλά πάντα γλυκά και τρυφερά την έννοια της μητρότητας. Με ένα γουντιαλενικών στοιχείων σενάριο αναδεικνύει τη δύναμη που κρύβει κάθε γυναίκα-μητέρα, ενώ στο παρασκήνιο αναζητά την απαραίτητη επιβεβαίωση της ύπαρξης όχι μόνο βιολογικά, αλλά μέσω της απόδειξης που προσφέρει το παρελθόν και η μνήμη.
1)Belfast
Ο Kenneth Branagh παραδίδει την πιο προσωπική του ταινία, και με μπόλικη νοσταλγία και ρομαντισμό αφηγείται τις θρησκευτικών αφορμών συγκρούσεις στο Μπέλφαστ στα τέλη της δεκαετίας του 60, μέσα από τα μάτια του 9χρονού πρωταγωνιστή του. Και είναι αυτή η αθώα παιδική ματιά που ξεγυμνώνει τις αναίτιες θρησκευτικές διαφορές, ελπίζοντας σε μια εποχή σύνεσης και (αυτονόητης;) ανεξιθρησκίας.
+1) Quo Vadis, Aida?
+1) Quo Vadis, Aida?
Δυσάρεστα επίκαιρη η ταινία της Jasmila Zbanic, εστιάζει στον πόλεμο της Βοσνίας και τη Σφαγή της Σρεμπρένιτσα. Ακολουθώντας την Άιντα, μια διερμηνέα των Ηνωμένων Εθνών και την οικογένειά της, η δημιουργός παρουσιάζει λιτά, ωμά και με καθηλωτική ένταση τη σκληρότητα και τον παραλογισμό του πολέμου, με τους πολίτες να είναι πάντα αυτοί που δέχονται τις πραγματικές συνέπειες ως πιόνια στα πολιτικά συμφέροντα των κυβερνώντων.
Γιώργος Νυκταράκης
1.jpg)
