Ένας ευγενικός και φιλήσυχος άντρας (Jack Lemmon) παραχωρεί το διαμέρισμά του σε συναδέλφους του, όταν αυτοί έχουν κάποια γυναικεία παρέα. Το πράγμα περιπλέκεται όμως όταν ο διευθυντής του (Fred MacMurray) θέλει και αυτός την ίδια μεταχείριση για το κοινό τους μήλον της έριδος (Shirley MacLaine).
Ο σπουδαίος Billy Wilder σε μια από τις κορυφαίες στιγμές του δημιουργεί μια ταινία-υπόδειγμα στην κατηγορία της ρομαντικής κωμωδίας. Όπως σε όλη τη φιλμογραφία του, η φαινομενικά ανάλαφρη αύρα και η ρομαντική διάθεση σε πρώτο επίπεδο κρύβουν μια εσωστρεφή θλίψη μπροστά στη δυσλειτουργία που χαρακτηρίζει συχνά τις ανθρώπινες σχέσεις, με (μάταιο;) στόχο την ευτυχία. Και εδώ έχουμε το ιδανικό παράδειγμα με μια άψογα ισορροπημένη υφολογικά ταινία, μοιρασμένη ανάμεσα στη διάχυτη ευφορία και την υπόκωφη μελαγχολία, με μια συναισθηματική φόρτιση που ενισχύεται και λόγω του Χριστουγεννιάτικου κλίματος όπου μας τοποθετεί το σενάριο.
Και δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερος εκφραστής αυτού του περίπλοκου παζλ από τον μοναδικό Jack Lemmon. Στην πιο ώριμη στιγμή της πρώιμης περιόδου της καριέρας του, δίνει μια ολοκληρωμένη και απόλυτα φυσική παράσταση, όντας πληθωρικά ενεργητικός στις κωμικές σκηνές, και συνεσταλμένα συγκινητικός στις δραματικές. Δίπλα του ιδανική παρτενέρ η Shirley MacLaine με περίσσιο μπρίο δικαιολογεί τα αισθήματα του πρωταγωνιστή, ενώ από την άλλη στιβαρός στον πιο λιτό του ρόλο παραμένει ο Fred MacMurray.
Μια από τις κορυφαίες κωμικές στιγμές του αμερικανικού κινηματογράφου σε μια επανέκδοση που μπορεί να «μυρίζει» Χριστούγεννα, αλλά παραμένει ακαταμάχητη (και) για μια προβολή σε θερινό σινεμά.
Γιώργος Νυκταράκης
1.jpg)
